นักวิจัยกล่าวว่า พังพอนเท้าดำที่ใกล้สูญพันธุ์ซึ่งเริ่มต้นจากสัตว์ที่เลี้ยงในกรงซึ่งเคยกลัวว่าจะตายไปแล้ว รอดชีวิตและเติบโตขึ้นเรื่อยๆ
การสำรวจล่าสุดตั้งแต่ปี 2549 รายงานเกือบ 200 พังพอน สล็อตฝากถอนไม่มีขั้นต่ำ ในลุ่มน้ำเชอร์ลีย์ของรัฐไวโอมิง Martin Grenier แห่งมหาวิทยาลัยไวโอมิงในลารามีกล่าว พวกเขาสืบเชื้อสายมาจากสัตว์ที่ปล่อยออกมาระหว่างปี 2534 ถึง 2537 สำมะโนใหม่นี้สอดคล้องกับการเติบโตของประชากรแบบทวีคูณที่ Grenier และเพื่อนร่วมงานของเขาได้เห็นในการสำรวจตั้งแต่ปี 2000 พวกเขากล่าวในวิทยาศาสตร์10 สิงหาคม อนาคตของพังพอนขึ้นอยู่กับความเป็นอยู่ที่ดีของอาหารหลักของพวกเขา นั่นคือแพร์รี่ด็อก ประชากรคุ้ยเขี่ยขนาดเล็กยังคงมีความเสี่ยงต่อการเป็นโรค ถึงกระนั้น Grenier และเพื่อนร่วมงานของเขากล่าวว่าการฟื้นคืนชีพของพังพอนของ Shirley Basin ส่วนใหญ่ช่วยบรรเทาความกลัวว่าผู้ก่อตั้งประชากรมีสายเลือดเดียวกันเกินกว่าจะขยายพันธุ์ได้ดีในป่า
ดั๊ก อาร์มสตรอง จากมหาวิทยาลัยแมสซีย์ ในเมืองพาล์เมอร์สตัน นอร์ธ ประเทศนิวซีแลนด์ กล่าวว่า “การนำคุ้ยเขี่ยเท้าดำกลับคืนสู่ Shirley Basin เป็นกรณีศึกษาที่มีชื่อเสียงทีเดียว
คุ้ยเขี่ยพื้นเมืองเพียงแห่งเดียวในอเมริกาเหนือ สายพันธุ์เท้าดำเติบโตหรือล้มเหลวตามความมั่งคั่งของแพร์รี่ด็อก 3 สายพันธุ์บนที่ราบทางตะวันตก สุนัขพันธุ์แพรรี่คิดเป็นร้อยละ 90 ของอาหารของพังพอน
ประชากรสุนัขแพรรีลดลงเนื่องจากผู้คนพยายามกำจัดพวกมันและโรคต่างๆ เช่น กาฬโรค sylvatic ได้กระจายไปทางทิศตะวันตก พังพอนก็หายากเช่นกัน ในช่วงต้นทศวรรษ 1970 ความพยายามในการผสมพันธุ์โดยเชลยของพังพอนล้มเหลวเมื่อวัคซีนป้องกันโรคหัดสุนัขที่ทำงานอย่างปลอดภัยในพังพอนในบ้านทำให้เกิดโรคนี้แก่สัตว์ป่า
นักชีววิทยาคิดว่าพังพอนในธรรมชาตินั้นสูญพันธุ์ไปแล้ว
แต่ในปี 1981 สุนัขของเจ้าของฟาร์มได้ค้นพบสัตว์เหล่านี้อีกครั้งใกล้กับเมือง Meeteetse รัฐไวโอ ผู้จัดการสัตว์ป่าของรัฐได้ดักสัตว์ต่างๆ ไว้มากถึง 18 ตัว เพื่อพยายามผสมพันธุ์เฟอร์เรตเท้าดำในกรงขังอีกครั้ง
“เราคิดว่ามันคล้ายกับคุ้ยเขี่ยในบ้าน แต่ก็ไม่เหมือนกันเลย” JoGayle Howard นักสรีรวิทยาการสืบพันธุ์แห่งสวนสัตว์แห่งชาติของสถาบันสมิธโซเนียนในกรุงวอชิงตัน ดี.ซี. เล่า ที่กลุ่มแรกได้รับการยกมากกว่า 4,800 ชุดคิท
สัตว์ที่ได้รับการแนะนำให้รู้จักครั้งแรก รวมทั้งหมด 228 ตัว ไปที่ Shirley Basin ซึ่งมีสุนัขแพร์รี่ด็อกอาศัยอยู่ประมาณ 150 เอเคอร์ โรคระบาด Sylvatic กระทบแพรีดด็อก และนักชีววิทยาพบว่าพวกเขาคิดผิดที่เชื่อว่าพังพอนมีภูมิคุ้มกัน
ตั้งแต่นั้นมา พังพอนพันธุ์เชลยก็ได้รับการปล่อยตัวในที่อื่นอีก 12 แห่ง ดูเหมือนว่าประชากรอย่างน้อย 2 คนกำลังเฟื่องฟู แม้ว่าจะยังไม่ได้ทำการสำรวจก็ตาม Grenier กล่าว
Philip J. Seddon แห่งมหาวิทยาลัย Otago ในเมือง Dunedin ประเทศนิวซีแลนด์กล่าวว่าการสำรวจสัตว์และสิ่งที่ส่งผลกระทบต่อพวกมันหลังการปล่อยเป็น “ส่วนสำคัญของการกลับคืนสู่สภาพเดิม” เขาประณาม “วันเก่าที่เลวร้ายของการแนะนำสายพันธุ์ของ ‘แค่โยนพวกมันออกไปที่นั่นและกลับมาในภายหลังเพื่อดูว่ามีใครรอดหรือไม่'”
สัตว์ที่นำกลับมาใช้ใหม่จำเป็นต้องมีที่ซึ่งพวกมันได้รับการคุ้มครองจากสิ่งที่คุกคามพวกมันตั้งแต่แรก Seddon กล่าว “ตัวอย่างคือ ออริกซ์อาหรับในโอมาน ซึ่งประสบความสำเร็จโดยมีประชากรป่าที่แข็งแรงและดำรงชีวิตอยู่ได้ด้วยตัวเอง ก่อนที่จะทรุดตัวลงหลังจากการรุกล้ำอีกครั้ง”
ฮาวเวิร์ดกล่าวว่า “มันขึ้นอยู่กับที่อยู่อาศัย”
เพื่อดูว่านกหลีกเลี่ยงที่อยู่อาศัยโดยอิงจากเสียงหรือไม่ เธอมองหาแปดสายพันธุ์ใน 30 แห่งในอุทยานแห่งชาติที่มีป่าไม้ สถานที่ศึกษาครึ่งหนึ่งเต็มไปด้วยเสียงการจราจรที่ได้ยินชัดเจน และอีกครึ่งหนึ่งมีความสงบและเงียบมากขึ้น เพื่อลดปัจจัยที่ทำให้เกิดความสับสน เช่น ผลกระทบที่ไม่ดีต่อสุขภาพของไอเสียริมถนน เธอเลือกแปลงศึกษาอย่างน้อย 100 เมตรจากขอบถนน เธอตรวจสอบแต่ละแปลงทุกสัปดาห์ในช่วงฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนเพื่อหานกป่าที่มีการโทรและรูปแบบการใช้ชีวิตที่หลากหลาย รวมทั้งนกกระจิบแคโรไลนา ดงไม้ และสีแดงเข้ม
เมื่อเธอวิเคราะห์การปรากฏตัวของนกและลักษณะของแปลง เธอพบว่าเสียงเป็นปัจจัยที่สำคัญที่สุดในการอธิบายความหายากของสองสายพันธุ์ที่มีเสียงดัง ได้แก่ นกกาเหว่าปากเหลืองและนกกาเหว่าหน้าอกขาว นกเหล่านั้นเปล่งเสียงส่วนใหญ่ในช่วงการจราจร-din เธอกล่าว
กาแต่ละตัวมีรูปแบบข้อผิดพลาดในการปฏิบัติงานสามเครื่องมือ นักวิจัยตั้งสมมติฐานว่า Crows รับรู้ความลึกของอาหารและความยาวของเครื่องมือด้วยระดับความแม่นยำที่แตกต่างกัน ซึ่งนำไปสู่ข้อผิดพลาดต่างๆ สล็อตฝากถอนไม่มีขั้นต่ำ
