จระเข้ที่สูญพันธุ์ไปแล้วบางตัวอาจชอบกินผักใบเขียว
การวิเคราะห์ฟันฟอสซิลแสดงให้เห็นว่าญาติที่กินพืชของจระเข้สมัยใหม่วิวัฒนาการ สล็อตแตกง่าย อย่างน้อยสามครั้งในช่วงยุคมีโซโซอิก ซึ่งขยายจากประมาณ 252 ล้านถึงประมาณ 66 ล้านปีก่อน นักวิจัยรายงาน 27 มิถุนายนในCurrent Biology
จระเข้ในปัจจุบันเป็นสัตว์กินเนื้อเป็นส่วนใหญ่ และมีสัตว์กินเนื้อรูปกรวยที่เรียบง่ายตามแบบฉบับของคนกินเนื้อ แต่ในฟันของญาติพี่น้องในสมัยก่อน “มีความหลากหลายมหาศาล … ที่เราไม่เห็นในวันนี้” ผู้เขียนร่วมการศึกษา Keegan Melstrom นักบรรพชีวินวิทยาที่มหาวิทยาลัยยูทาห์และพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ธรรมชาติแห่งยูทาห์ ทั้งในซอลท์เลคกล่าว เมือง.
Melstrom และที่ปรึกษาของเขา นักบรรพชีวินวิทยา Randall Irmis ได้ศึกษาการสแกน CT scan ของฟัน 146 ซี่จากจระเข้ 16 ชนิดที่สูญพันธุ์ไปแล้ว (ไม่มีสมาชิกของกลุ่ม ซึ่งรวมถึงจระเข้และจระเข้สมัยใหม่ กินพืชเป็นหลัก) โปรแกรมคอมพิวเตอร์ปฏิบัติต่อฟันเหมือนภูเขาขนาดเล็ก วิเคราะห์รูปร่างของพวกมัน และให้คะแนนฟันแต่ละซี่ที่แสดงถึงความซับซ้อนของมัน
โดยทั่วไปแล้ว ฟันที่มีพื้นผิวส่วนใหญ่เป็นสัตว์กินพืช ในขณะที่ฟันของสัตว์กินเนื้อและสัตว์กินเนื้อมักจะซับซ้อนน้อยกว่า ฟันที่แหลมและยาวช่วยให้สัตว์กินเนื้อสามารถฆ่าและกินเหยื่อได้ แต่ฟันที่กว้างกว่าและเป็นหลุมเป็นบ่อจะมีประโยชน์มากกว่าในการฉีกใบและบดพืช
บอกฟัน
ในบรรดากลุ่มสัตว์เลื้อยคลานที่มีจระเข้และจระเข้ในปัจจุบัน
ฟันของสัตว์กินเนื้อ เช่น เคมันสมัยใหม่ (ทิ้งไว้ในภาพ 3 มิติสีเพี้ยน) และโบเวอริซูชุส โวแรกซ์ที่สูญพันธุ์ไปแล้ว(ที่สองจากซ้าย) นั้นเรียบง่ายและมีรูปทรงกรวย ฟันของสัตว์กินพืชที่สูญพันธุ์ไปแล้วในกลุ่ม (กลาง, Brachychampsa sp.) มีความซับซ้อนมากกว่า แต่ฟันของสัตว์กินพืชในสมัยโบราณสองตัว (ขวาสอง) มีเนื้อสัมผัสมากที่สุด ซึ่งบ่งชี้ว่าจระเข้โบราณเหล่านั้นกินพืชเป็นส่วนใหญ่ นักวิจัยกล่าว
การเปรียบเทียบฟันฟอสซิลกับฟันของสัตว์เลื้อยคลานสมัยใหม่ช่วยให้นักวิทยาศาสตร์เข้าใจว่าจระเข้โบราณน่าจะเคี้ยวอะไร ฟันฟอสซิลบางส่วนมีลักษณะเป็นฟันนูนกว่าฟันของสัตว์เลื้อยคลานกินพืชที่ยังมีชีวิตอยู่ในปัจจุบัน รวมทั้งอีกัวน่าด้วย ซึ่งบ่งบอกว่าสัตว์กินพืชเป็นอาหารหลักเช่นกัน ฟันส่วนอื่นๆ มีลักษณะเฉพาะเพื่อบดกระดูก ฉีกเนื้อ หรือกินแมลง
ฟันของผู้ต้องสงสัยกินพืช “โดดเด่นจริงๆ” Domenic D’Amore นักสัตววิทยาที่ Daemen College ในแอมเฮิร์สต์ รัฐนิวยอร์ก กล่าว “มีการศึกษาเพียงไม่กี่ชิ้นที่ประเมินความแตกต่างเหล่านี้ และการศึกษานี้แสดงให้เห็นจริงๆ ว่า [ฟัน] แตกต่างกันอย่างไร”
การสำรวจต้นไม้ครอบครัววิวัฒนาการของจระเข้โบราณ นักวิจัยพบว่าจระเข้เคี้ยวผักดูเหมือนจะมีวิวัฒนาการอย่างน้อยสามครั้งและอาจถึงหกครั้งในช่วงมีโซโซอิก
จระเข้โบราณอาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมน้ำจืดและทางทะเลและบนบก Patrick O’Connor นักชีววิทยาด้านวิวัฒนาการที่มหาวิทยาลัยโอไฮโอในเอเธนส์กล่าว การศึกษานี้เริ่มค้นหาตำแหน่งของสัตว์ในระบบนิเวศของพวกมัน เขากล่าว
Melstrom และ Irmis กล่าวว่าเนื่องจากจระเข้กินพืชอาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกัน
ที่ธรณีประตูนี้ มลภาวะทางแสงอาจกลายเป็นปัญหาได้ เนื่องจากแสงประดิษฐ์รบกวนรูปแบบของแสงจันทร์โพลาไรซ์ ฟอสเตอร์กล่าว เขากำลังทำการทดลองในโจฮันเนสเบิร์กเพื่อดูว่าไฟในเมืองส่งผลต่อการนำทางด้วงมูลหรือไม่ แม้ว่าทุ่งหญ้าในชนบทของแอฟริกาอาจยังไม่ได้อาบไล้ด้วยแสงประดิษฐ์ แต่ด้วงมูลอาจไม่ใช่สัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังที่ออกหากินเวลากลางคืนเพียงชนิดเดียวที่ใช้แสงจันทร์โพลาไรซ์เพื่อค้นหาทางของมัน ฟอสเตอร์กล่าว “แม้ว่า [มลภาวะทางแสง] จะไม่ใช่ปัญหาสำหรับสายพันธุ์นี้โดยเฉพาะ แต่ก็อาจเป็นปัญหาสำหรับอีกหลายคน”
เหมือนโคมที่เติบโตในทะเลเปิด แสงจันทร์ช่วยให้ลูกปลาเติบโต
ปลาในแนวปะการังจำนวนมากใช้ชีวิตในวัยเด็กในทะเล — อาจเป็นเพราะน้ำที่ลึกกว่าทำให้สถานรับเลี้ยงเด็กปลอดภัยกว่าแนวปะการังที่นักล่า แต่นั่นเป็นเพียงการเดา เพราะตัวอ่อนเหล่านี้มีขนาดเล็กเกินกว่าจะติดตาม ดังนั้นนักวิทยาศาสตร์จึงไม่ค่อยรู้จักพวกมันมากนัก เจฟฟ์ ชิมา นักนิเวศวิทยาทางทะเลจากมหาวิทยาลัยวิกตอเรียแห่งเวลลิงตันในนิวซีแลนด์กล่าว เขาเพิ่งค้นพบวิธีสังเกตอิทธิพลของดวงจันทร์ที่มีต่อปลาเหล่านี้
ตัวอ่อนของสามครีบทั่วไป ( Forsterygion lapillum ) ซึ่งเป็นปลาขนาดเล็กที่อาศัยอยู่ในแนวปะการังหินตื้นของนิวซีแลนด์ ใช้เวลาในทะเลประมาณ 52 วันก่อนที่จะโตพอที่จะกลับไปที่แนวปะการัง โชคดีสำหรับชิมะ ผู้ใหญ่มักเก็บเอกสารเกี่ยวกับวัยเยาว์ไว้ในหูชั้นใน โครงสร้างแคลเซียมคาร์บอเนตที่เรียกว่า otoliths หรือหินในหู จะสร้างชั้นใหม่ทุกวัน เช่นเดียวกับวงแหวนต้นไม้ นิ่วในหูบันทึกรูปแบบการเติบโต โดยมีความกว้างของชั้นระบุจำนวนการเติบโตที่เกิดขึ้นในวันนั้น สล็อตแตกง่าย
